smierc

[11ksiezyc]

zaczne od wydawaloby sie banalnego:
- kompletnie niewlasciwe przyjmowanie granicy samego siebie
jesli wiesz, gdzie ona jest - zastanow sie jeszcze raz
jesli nadal jestes pewny - pomysl jeszcze przez chwile

gdy siadly mi nerwy walczylem, by moc kontrolowac swoje cialo
bylem przeciez soba, a jednak raz mialem niemal wszystko, innym razem bylem caly odciety
a wczesniej przeciez moglem jeszcze kozystac z dobrodziejstw przeczuc itd.

gdzie jest wiec ta granica?
szukajac prawdy trzeba przyjac, ze nie my o niej decydujemy
od nas zalezy jak kozystamy z tego co dostepne, co przyjmujemy za funkcjonalna granice siebie
o sobie jednak uczmy sie od tego co przychodzi; tego jakie sa wyniki doswiadczen
nie udajmy doroslych, ktorzy juz nie musza uczyc sie swiata
zamkniecie sie na nauke zaprzepaszcza sciezke

to jakie mamy mozliwosci ciagle sie zmienia i w niewielkim stopniu zalezy od nas; trzeba wiec zachowac pelna otwartosc i blogoslawic wszystko co przychodzi
_________________
za szybko jest cierpieniem i za wolno jest cierpieniem
bawmy sie dobrze zanim dojdziemy

[Reklama]

[Nina2]

Wilber napisał "Niepodzielone", w Zen dostają pierwszy koan "Co to jest ja?"
A my sobie na to różnie odpowiadamy i nadajemy oceny.

[fikoł]

o błędach można mówić gdy zna się umowny cel umownej drogi, a skoro taki cel czasem gdzieś tam majaczy to błędy prowadzą przez owędy, nie- tędy... jednak kto może stwierdzić z absolutną pewnością, że dany błąd nie jest potrzebny, a więc nie jest błędem?

co do "granicy samego siebie"... wciąż wyskakują kochankowie "ja" i "nie-ja"
aby się po zalotach ponownie rozstawać i zanurzać w najgłębszej samotnej miłości.

[Reklama]