smierc

[Sten]

Misterium kota

Wczesna jesień 1993 r. była przepięknej urody. Wracałem z Wrocławia pociągiem
przez Warszawę do domu. W Warszawie miałem przesiadkę do auta, które z oszczędności zostawiłem pod blokiem niedaleko dworca. W bloku tym mieszka moja chrzestna matka, ciocia Wisia. Wysiadłem na dworcu Wschodnim już
po zmroku i szczęśliwy dziarsko szedłem do cioci, by podzielić się radością jaką niesie ze sobą szczęście.
Przechodząc zaułkami Pragi w kierunku ulicy Panieńskiej usłyszałem krzykliwe, ostre miauczenie kota,
które przetłumaczyło mi się: POCZEKAJ !! Spojrzałem w kierunku głosu. Kot stał ok, 5o m. ode mnie
we wnęce po wyjętym oknie remontowanego kapitalnie domu. Było to okno wysokiego
parteru. Do połowy wysokości sięgał gruz wyrzucony ze środka. Powiedziałem do niego
jak do kolegi: Potrzebujemy kota, jak chcesz ze mną jechać, to skocz, nie jest wysoko.
Kot skoczył i przybiegł do mnie. Zastanowiłem się dlaczego
tak się z nim skolegowałem. Po cudzie we Wrocławiu tamtego dnia aury wyłaniały mi się
co chwilę lecz zawsze nieoczekiwanie, wybiórczo. Kot miał białą, przechodzącą w jasno
błękitną. Otarł się o moje nogi i zdziwiłem się. Zaczął obchodzić moje stopy znakiem
nieskończoności. Przyglądałem się jemu dokładniej. Srebrzysty w granatowe prążki,
idealnie dokładnie symetryczne. (W domu dopatrzyłem się jeszcze białych "skarpetek"
i białej plamki na piersi.) Włożyłem kotka do torby, zasunąłem suwak do połowy.
To był jednak kotek, jego wiek oceniłem na sześć miesięcy. Dał się ponieść, ale przed
samym autem wydrapał się z torby i pobiegł w krzaki. Idę po klucze, za 15-cie minut
jadę, jak chcesz jechać, to poczekaj - powiedziałem do kotka, którego już nie widziałem.
Ciocia wypuściła mnie po kolacji i kolejnej kawie tego dnia, po godzinie.
Zapomniałem też o kotku. Otworzyłem drzwi auta, kotek zamiauczał, czekał pod autem.
Posadziłem go na przednim siedzeniu pasażera. Po ruszeniu w drogę zszedł niżej,
zwinął się w kłębek i nie przeszkadzał. Po stu km. jazdy, o północy byliśmy w domu,
w naszej chacie. Mieszkaliśmy w pięcioro, z żoną i dwoma córeczkami. Zuzanka miała
2 lata i 2 m-ce, Janinka 5 m-cy. Mieszkała z nami Basia S, która się nami wszystkimi
opiekowała.O godzinie siódmej wstała Zuzanka, zobaczyła kotka i podbiegli do siebie.
Znają się, pomyślałem. O!! ZYZIO!! - zawołała Zuzanka. -To wy się znacie? Zapytałem.
Popatrzyła mi prosto w oczy i z powagą odpowiedziała: Tatusiu,my się ZAWSZE znamy.
Pomyślałem, że Zyzio to pewnie jeden z mistrzów, któremu zachciało się być , lub musiał
jeszcze być kotem... Zyzio dojrzewał bardzo szybko na bezmięsnym i bezrybnym jedzeniu.
Od pierwszego dnia uwzięły się na niego okoliczne kundelki i przez pierwszy miesiąc
pobytu u nas często zdejmowałem go z dachu chaty. Wdrapać się tam szybko po krzaku bzu
umiał ale zejść później już nie. Kończyła się jesień. Zyzio zaprzyjaźnił się nawet z naszą
suczką Sunią, z którą "darł koty" od początku pobytu u nas, od czasu ustalenia swojego
miejsca w hierarchii. Sunia, gdy pierwszy raz zobaczyła Zyzia, rzuciła się gniewnie na niego,
siedzącego na jej miejscu przy piecu. Zyzio przysiadł i gdy podbiegła wyciągnął prawą łapkę
i drapnął ją lekko w nos. Ze skowytem uciekła. Hierarchia została ustalona, Zyzio w domu,
Sunia na dworze.
W jeden z ostatnich cieplejszych dni robiłem przepierkę ręcznie na dworze przed domem.
Żona z Basią i Zuzanką były na spacerze w lesie, Janinka spała w wózku w domu.
Nagle zadrżałem, gdzie Zyzio.. Podejrzana cisza wokół, drzwi otwarte. Wszedłem cicho,
a szybko do domu. W pokoju na wózeczku stał Zyzio i lizał krtań Janinki.
Podniosły się moje wibracje. Co robisz, zapytałem. Spojrzał na mnie spokojnie.
Uciszyły się moje emocje, natchnienie zostało. Tak trzeba, odpowiedział mi wzrokiem
i ułożył się w aureolę wokół głowy dalej śpiącej Janinki. Po kilku sekundach zaproponowałem
kategorycznie: Zmiataj stąd. Podniósł się delikatnie, przeszedł po brzegu wózka, z gracją zeskoczył
i wybiegł. Córeczka dalej spała, więc wyszedłem śpiewając Manasa...dokończyć przepierkę.
Zyzio zwiał. Wrócili domownicy, opowiedziałem im zdarzenie. Po dwu godzinach
usłyszeliśmy rozżalone wołanie Zyzia. Był to głos rozpaczy, tak jakby go coś przygniotło
lub nie mógł udźwignąć zbyt wielkiego ciężaru. Zdziwiony wybiegłem na ratunek.
30 m. dalej zobaczyłem Zyzia jak taszczy do chaty... kawał żeber nieładnie pachnących.
Chwiał się i przewracał ze złością, że nie daje rady, skowyczał i darł się.
Przydepnąłem jego ciężar, z trudem oderwał się od niego. Szkliste oczy, chwiejny chód
powiedziały mi, że podjadł sobie wyłożonej trucizny. Usiadł, siedział bokiem, tylne łapki
odmówiły już posłuszeństwa. Chciałem go wziąć na ręce ale zawarczał na mnie.
Zastanawiałem się co zrobić. Zyzio na przednich łapkach zaczął "iść" ciągnąc resztę ciała
już bezwładną. Otrząsnąłem się trochę z wrażenia i wziąłem do pracy. Z szopy przyniosłem
pudło po bananach, wymościłem i postawiłem koło pieca w kuchni. Zakopałem "prezent"
dla Zyzia, by się nie przysłużył Suni, czy okolicznym kundelkom. ..A Zyzio "szedł" coraz wolniej.
Przed progiem zasłabł. Pozwolił się przenieść, przez drugi też. Ostrożnie włożyłem go do pudła,
próbowałem go napoić mlekiem. Już nie przełykał. Zuzanka jak zwykle coś rysowała, kobiety
zajęte Janinką, a Zyzio umierał. Szybko pokojarzyłem fakty. A teraz to! -Pomyślałem i włączyłem
taśmę z mantrą 108 IMION BOGA, intonowaną pięknym męskim głosem. Po kilku sekundach Zyzio
zaczął śpiewać. Słuchaliśmy wszyscy. Zyzio żył, nastawiłem drugą kasetę: Sai Baba śpiewający z dziećmi.
Zyzio śpiewał razem z nimi, my milczeliśmy. Przy ostatnim tonie zmarł. Zuzanka skończyła
rysować, podeszła do pudełka. O, Zyzio śpi, powiedziała. Nie, umarł. -sprostowałem.
Zapytaj Sai Baby, gdzie poszedł, poprosiłem. Siedzi (pokazała na prawe ramię Sai Baby na zdjęciu),
Z_Y_J_E_,dodała.
Bądż człowiekiem, życzyłem kotu na dalszą DROGĘ.

Po pięciu latach w moim następnym związku małżeńskim urodził się syn z uszkodzonym
chromosomem, syndrom: KOCI KRZYK.(Krzyk Kota).
Urodzony w dzień urodzin Konfucjusza, był to także dzień hinduskiego
święta Khordatsaal, numerologicznie z podsumowania 44.
_________________
Życie jest Światłem.

[Reklama]

[ibrahil]

Wczoraj miałem ogromny problem intelektulny.Byłem na spacerze i głowiłem się.Miejsza o co chodziło,w każdym razie ból głowy był silny,kłujący,uczucie jak kawałek gałązki jeżyn wciśnięty w skroń.Zwyczajna blokada.Wracając poboczem szosy z lasu do domu myślałem jak wybrnąć z tej ślepej uliczki.Nagle,na samym brzegu asfaltowej drogi,niedaleko zabudowań zobaczyłem mięso.Martwy kot,przejechany,rozerwany na kawałki doszczętnie-kości,krew,porwana skóra.Jedyna myśl jaka przyszła mi do głowy była twarda i zimna jak jej sens-
"to czysta rzeczywistość".Po tej myśli kłucie w skroni ustało.

[Sten]

[ibrahil]

[ibrahil]

Nasunęła mi się też myśl,że to ja byłem tym kotem.Tak,jakbym wyciągnął wartość z jego życia i śmierci,i wziął ją sobie do serca ku przestrodze.

[Sten]

Kotem ? Może kiedyś byłeś...

Moja bratowa bardzo bała się, że wpadnie pod samochód ciężarowy.
Ta obsesja trwała wiele lat.
Podarowaliśmy Jej pieska, syna naszej Suni. Po roku, na spacerze
z właścicielką nagle pies wyrwał się i rzucił, tak, rzucił pod wielką ciężarówkę. Jej emocje i modlitwy sięgnęły Nieba...
Obsesja zniknęła. Piesek przeżył, kulawy i słaby żył jeszcze 6 lat. Zwierzęta często przejmują na siebie konsekwencje naszych czynów...
Tak mówią.
_________________
Życie jest Światłem.

[11ksiezyc]

moja rybka wyskoczyla, a inna zakrecila sie w glony i udusila sie
_________________
za szybko jest cierpieniem i za wolno jest cierpieniem
bawmy sie dobrze zanim dojdziemy

[ibrahil]

[ibrahil]

Ja uważam koty za święte stworzenia,niebiańskie.Kotem chyba nie byłem,na pewno nie domowym,raczej tygrysem bengalskim,i to bardzo,bardzo dawno temu.
Polowałem na jakies łanie,a w nastepnym wcieleniu sam stałem się łanią i na mnie polowano.Później były ludzkie wcielenia.

[Nina2]

Mnie bardziej niepokoi co jest dziecku. Na czym to polega i czy bardzo mu to przeszkadza w codziennym zyciu?

[Sten]

To długa historia, bardzo osobista.
Skończył 10 lat i 6 m-cy życia. Lekarz pierwszego kontaktu próbował ostudzić nasz zapał ratowania życia. "Będzie coraz gorzej" -powiedział.
Było coraz lepiej. Obecnie syn jest w ośrodku, bo dowożony do szkoły
bardzo czekał na następny dzień. Tam Jemu jest bardzo dobrze.
Jest bardzo usłużny dla dzieci, poda zabawkę, pogłaska płaczącego lub smutnego. Bardzo lubi dobre bajki w telewizji, zabawy z piłką, rehabilitację, hipoterapię, kąpiele perełkowe, spacery, jazdę autem.
Społecznie nie będzie brał udziału w życiu. Nie mówi, nie chodzi.
Radosne, szczęśliwe dziecko. Przywożony do domu po dwóch dniach
chce wracać do siebie.
Do 7-ego roku życia ulubioną zabawą było gonienie kubeczka,
złapanie, pogryzienie, polizanie i rzucenie... i tak w kółko.
Kotek z myszką... Ot co.
Wiele osób cierpiało z powodu naszego synka... Taka tragedia...
My nie.
Miał do 8-ego roku życia dobre wsparcie od starszej o trzy lata siostrzyczki, szóstkowej uczennicy, obudzonej w wieku 3 l. 2 m-cy,
w dzień Jego urodzin...
_________________
Życie jest Światłem.

[Nina2]

Czyli: ten kot jako człowiek się urodził.

Za trudno kotu od razu być człowiekiem.

O rany! Zaczynam skłaniać się ku poglądowi Sary: te części dusz, te fragmenty traumatycznych wspomnień, w które , wpadając w ciało, się „obklejamy”, do przerobienia w tym życiu…
(To była moja odpowiedź na koan „Jak wyglądała moja twarz przed urodzeniem się moich rodziców?”
Odpowiedziałam: - Bez wprawy/doświadczenia – byle co można załapać.
Ale to „byle co” , KTO o tym decyduje? KTO programuje moje obecne czy przyszłe życie?)

Przecież znam precedensy: w mojej prywatnej hinduskiej mitologii zwierzę zabite na ofiarę bogom odrodzi się jako człowiek . I nieraz spotykałam z drżeniem serca z rozczulenia te kózki zarżnięte dla mnie na ołtarzu w Benares. I co ja mam z nimi robić? Czy jestem aż tak krwiożercza?
(Niemniej łechcze to moją miłość własną: to MI do dzisiaj zabija się w ofierze zwierzęta. A jeszcze niedawno: także ludzi. ) Mój tygrys na zapach krwi wargi oblizuje w zachwycie. (Opowiem kiedyś o „Najwyższej Satysfakcji”.) Czy jestem tygrysem? Czy tylko dosiadam tygrysa? (Mój Yidam jeździ na tygrysie.)

I pamiętam śmierć mamy. Całe życie serdecznie kochała nas małpią miłością, przytulała, iskała, lubiła banany. Raz w dzieciństwie wróciwszy z rodzeństwem z ZOO oznajmiliśmy: „Widzieliśmy małpkę, płaczkę kapucynkę. Wyglądała zupełnie jak mama!”
Mama zaśmiała się i anegdota w rodzinie została.
W ostatnich trzech miesiącach, po wylewie, a mózg przeżarty miażdżycą już dawno nie odróżniał gdzie aktualny real a gdzie stare wspomnienia (dlatego, powtarzam, z wszelkimi traumatycznymi wspomnieniami trzeba się uporać wcześniej, gdy myśl logiczna jeszcze działa; wyczyścić podświadomość! Wtedy nawet śmierć będzie lżejsza.)
Więc, siedzę przy mamie, mama drzemie. Nagle się budzi, widzi mnie i niespokojna, pyta w zaufaniu:
- A gdzie mój ogon? Czy mi go obcięli?
Zgłupiałam. (Myśl o małpce na szczycie palmy, w słońcu. Czyżby mama sobie wybierała następne wcielenie? Z człowieka w zwierzę? Czy to wypada? Zgorszenie… )
- A miała mama ogon?
- Śniłam…

Totem. U ludzi żyjących plemionami jest zwierzę totemiczne całego plemienia i jeszcze każdy w inicjacjach dojrzewania swój własny zwierzęcy totem odkrywa czy wybiera(?). My niewiele dzisiaj o tym wiemy.
Jesteśmy ludźmi (czy mamy ludzkie ciała). Lecz z czego nasze dusze czy psychiki czy podświadomości się składają?

[Nina2]

A jak się obudziła dziewczynka?

[Sten]

[Nina2]

Za malo danych. Co to za Beata z czartna aura? Jaki zwiazek z dzieckiem?
Wyjasnij, pls. Bo i ja najczesciej dzieci az boje sie dotykac, by cos czarnego ze mnie na nie nie przeszlo. Ja sobie poradze, ja tym sie zywie nawet, ale za czarne i za silne dla malenstwa.

[Reklama]