smierc

[freelaw]

Cześć moi drodzy :)

Może ten temat powinien być w "Schizofrenii" ale trochę tu pojadę w osobistym tonie, pomieszam i nie wiem - Nino, proszę przenieś to jeśli uważasz że tak lepiej. Na początek raczej osobisty wstęp. Było tak:

Któregoś to dnia jakiś czas temu podczas dyskusji o schizofrenii Nina nadała do mnie mniej więcej coś takiego: "freelaw! Jesteś pomiędzy nami, w środku. Znajdź odpowiedź dlaczego jeden szczęśliwy a drugi cierpi". Miała na myśli najwyraźniej siebie, Zrytego i mnie a w zasadzie bardziej ogólnie: "mistyków" i "schizofreników" i "tych co pomiędzy". Jakkolwiek takie określenie mnie najprzyjemniej mi zwykle nie robi, to myśl tą odeprzeć mi trudno. Nina zresztą nie zaskoczyła mnie takim stwierdzeniem bo sam o sobie tak już nie raz byłem skłonny myśleć.

Może coś w tym jest? - myślę sobie. Może jestem taki właśnie i takich właśnie potrzeba do badania tej sprawy?

W każdym razie Nina np w moim odczuciu rzeczywiście nie wydaje się mieć takiej jak ja empatii jeśli chodzi o schizofreniczne cierpienia, odczucia.

W każdym razie koncepcje na ten temat mnożą się w moim umyśle jakoś "same" i jakoś obficie i wydają się zawierać trop prawdy.

W każdym razie "polecenie" Niny siedzi mi z tyłu głowy tylko rzadko tak naprawdę znajduję w sobie siły, żeby się z tymi zagadnieniami jakoś 'mierzyć'.

Zaglądam tu regularnie, czytam bo chcę, ale tempo i głębia tematyki jaką tu poruszamy okazały się dla mnie za duże, więc przestałem pisać. Jednak przynajmniej z tym "poleceniem Niny" chciałbym się powoli mierzyć więc przedstawiam wam jedną z moich myśli na temat różnic pomiędzy sch. a mistykiem... Podstawową właściwie.

Będzie to napisane raczej luźno ale mam nadzieję że złapiecie główną myśl. Wszelkie sugestie, krytyka mile widziane.

-----------------------------------------------------------------------------------



Czytałem jak Nina i 11k piszą o "oczyszczeniach". Samo w sobie pojęcie jest dla mnie nowe (bo z buddyzmu - ja kojarzyłem tylko pojęcie "noc ducha" u Jana od Krzyża i intuicyjnie kojarzyłem to z, można powiedzieć, czasem oczyszczeń). Co oczyszczamy? Jak można to określić? Wygląda mi na to że oczyszczamy świadomość. Niech będzie że nazwę to (bez pewności) świadomością natury Buddy. Pragniemy od pojedynczego "dotknięcia/dotknięć" dotrzeć do sytuacji bycia w stałym kontakcie z tą naturą. Po to oczyszczenia.

W tym miejscu dołożę jeszcze jedno porównanie z buddyzmu (właściwe z książki Jakusho Kwonga). Cytat (mniej więcej): "W czasie pobytu u nas plan dnia jest dla żyjącego w tobie ziarna zen jak strąk chroniący ziarenko fasoli." To stwierdzenie sugeruje że ziarenko może umrzeć, Jakkolwiek je nazwać, czymkolwiek ono jest, może umrzeć.

Może można o nim powiedzieć że jest jakiegoś rodzaju konfiguracją pewnych czynników - tylko kiedy wszystkie warunki są spełnione, jesteś świadom natury Buddy. Co jeśli możliwość spełnienia jednego z nich z jakiegoś powodu "umarła"? Umarło ziarenko...

W takiej teoretycznej sytuacji oczyszczenia byłyby jak umieszczanie martwego ziarenka w strąku albo jak gips nakładany na złamany kręgosłup (z nieodwracalnie przerwanym rdzeniem).

Abstrahując od tego czy tak jest faktycznie ze schizofrenikiem, jemu tak się wydaje. Jego cierpienie polega na tym, że wszedł on w kontakt z naturą buddy a następnie, po jakimś czasie zaczął odczuwać że możliwość doświadczenia tego ponownie jest zaprzepaszczona. Odczuł coś w stylu złamania duchowego kręgosłupa, czuje że do końca życia będzie sparaliżowany i "mu nie przetłumaczysz" że powinien to czy tamto.

Mistyk takiego bólu nie zna. Zna ból oddalenia ale nie wiecznego oddzielenia. Zna ból zranionego ziarna ale nie ból jego śmierci.

Ta różnica w ODCZUCIACH wydaje mi się podstawowa.

Czy czujesz to jakoś? A może to zupełnie dla Ciebie oczywiste i rozpisałem się wg Ciebie idiotycznie o banale? Odzew mile widziany.

Pozdrawiam Was wszystkich.

freelaw

[Reklama]

[Nina2]

Jestem. Wiem, o czym mówisz. Gdy po pierwszym doświadczeniu nie można powtórzyć. A jeszcze się nie zapomniało. (A trzeba zapomnieć, żeby móc żyć dalej.) To PIEKŁO. Wg najczystszej definicji teologicznej: piekło to brak Boga. A już byliśmy, zjednoczeni w przebłysku, i znowu nas wyrzuciło. Więc cierpimy piekielnie z tęsknoty nie do wypowiedzenia.

Chyba każdy "tak miał". Pierwsze momenty są krótkie a potem znowu nas wyrzuca. I wtedy rozpacz. Zryty też się uważał za potępionego za życia.
Lecz jak komety przyciągane słońcem krążymy po orbicie. Nasze życie duchowe zachodzi falowo. W perihelium czarnej rozpaczy, gdzie "noc duszy", następuje zwrot i znowu zbliżamy się na nowo.
Kiedyż ze Stanem jeszcze wymyśliliśmy 5 nazw na tę najczarniejszą depresję: było "Piekło", lecz było też "Deus Absconditus" tj Bóg ukryty.

No cóż, a oczyszczenia umysłu służą, byśmy mogli krążyć wokół słońca coraz bliżej i częściej.
PS To forum też spełniło swoją rolę użyteczną dla naszych oczyszczeń. Wiemy coraz lepiej i rozwijamy się coraz prędzej.

PS ja osobiście po pierwszych doświadczeniach nie czułam się w piekle ale w czyśćcu. Takie samo cierpienie, ale nie nadzieja lecz pewność, że kiedyś się skończy i kiedyś moje doświadczenie powtórzę. Więc zrobię wszystko, by mój cel osiągnąć.

"Powinno być zagwarantowane prawnie, że kto znalazł Boga, może Go zatrzymać" – pisał mój ulubiony Ph.K.Dick. On też pewnie znalazł czy znajdował i tracił...

Schizofrenicy są w piekle i cierpią piekielne męki. (To "trzecie cierpienie" buddyjskie, egzystencjalne.) Lecz trzeba im powiedzieć, że to nie piekło ale czyściec. Ze męki są tylko czasowe i że jest wyjście.

[Nina2]

Oczyszczamy nasz umysł z kleśa (zanieczyszczeń umysłu). Jest ich 5:
1 – niewiedza pierwotna co do naszej prawdziwej natury
2 i 3 para przeciwieństw w naszym wartościowaniu zjawisk: pragnienie i odpychanie (strach, agresja, nienawiść)
4 i 5 para przeciwieństw w wartościowaniu w naszych relacjach z ludźmi: pycha i zawiść.

Gdy te zaciemnienia usuniemy, w pełni zajaśnieje nasza natura Buddy.
A reszta buddyjskich nauk to praktyczne metody JAK to robić.

[Nina2]

Cytat źle odczytałeś. Ziarno nie może umrzeć. Cały Zen z jego planem dnia, rytuałem, dobrymi nawykami i medytacjami ma go, jak zewnętrzny strąk, chronić. Ziarno jest najważniejsze, bo to jest twoja własna natura Buddy, czysta świadomość, poza czasem i wieczna.

[freelaw]

[11ksiezyc]

[Nina2]

Gassio, 11k, za doskonałe pouczenie.

[Nina2]

[Nina2]

[freelaw]

Po pierwsze, żeby to było jasne, nigdy nie byłem, nie jestem i nie będę zwolennikiem załamywania rąk i pozostawania przy tym. "Póki życia, póty nadziei" to to co mi przyświeca. Mówiąc tu o empatii, nie mam na myśli "głaskania po główce", użalającej się postawy typu "ty taki biedny, daj pościelę za ciebie łóżko bo sam nie potrafisz". O w życiu... Opieram się tu na pewnej intuicji, nie jestem na 100% pewien czy mam rację ale idę tym tropem bo myślę że warto nad tym się zastanowić.

Mam w realu przyjaciela który podejściem do sch. przypomina ciebie, Nino. Często o tym rozmawialiśmy i nie było w zasadzie jakichś głębszych różnic między nami poza tym, że ja byłem skłonny, powiedzmy, pochylać się nad możliwością że schizofrenia jest w pewnym sensie nieuleczalna. Dla niego nie podlegało praktycznie kwestii, że tak nie jest. Mamy wspólnego znajomego ze stwierdzoną przez psychiatrę sch. paranoidalną. Wiele mieliśmy z nim kontaktu i właściwie obaj mieliśmy ten sam dla niego przekaz: "Przestań tak biadolić, możesz coś zrobić, nie jesteś nieuleczalnie chory, nie gadaj głupot" (Wszystkie moje posty nt sch. spoza tego tematu tą postawę wyrażają i ja od niej nie odstępuję.)

Pamiętam że ta postawa była kilka lat temu u mnie dodatkowo silnie nacechowana emocjonalnie. Kiedy pierwszy raz zetknąłem się z rozkwitającą sch. mojego znajomego byłem bardzo, bardzo pewny swego. Właściwie odczuwałem obrzydzenie do tego co on "wyprawiał". "Nie oszukuj że nie masz kontroli nad tym co robisz. Wszystko co robisz sprowadza się do emanowania żalem na otoczenie. Za co? O co ci chodzi?". IRYTOWAŁ mnie niezależnie od tego co lubiłem myśleć o sobie i na ile zdawałem sobie z tego sprawę. Nie potrafiłem zrozumieć tego co się z nim dzieje, co on czuje. Nie byłem tam gdzie on.

Jednak ku mojemu zaskoczeniu i ogromnemu bólowi przyszedł czas kiedy zdałem sobie sprawę że zaczynam odczuwać coś bliskiego temu co odczuwał on. Próg bezkresnej rozpaczy, "miejsca" w którym "jaśnieje" widmo ZUPEŁNEGO braku nadziei, miejsca w którym wiara w piekło "NIE PRZEJŚCIOWE" nie jest już tak odległa. Moja psychika z jakiegoś powodu nigdy się pod tym brzemieniem zupełnie nie zapadła, nie rozpadła tak jak to wyglądało u niego. Ale doświadczenie zostało poczynione i od tej pory nie potrafiłem już patrzeć na niego z poczuciem wyższości czy z irytacją. Z poczuciem, świadomych czy nie, jakby pretensji do niego za to jaki jest.

Ciekawe wydaje mi się to, że kiedy byłem bliski tego stanu, w którym był on, żadne "pocieszenia", żadne "racjonalne argumenty" (czy to te którymi próbowałem karmić się sam, czy te które słyszałem od innych) nie trafiały do mnie, nic nie zmieniały. Ale jednak było coś co przynosiło ulgę. Odczuwałem ulgę, kiedy zamiast próbować racjonalnie dodać sobie nadziei, robiłem jakby odwrotnie - skupiałem się na cierpieniu, poczuciu rozpaczy. Kiedy udawało mi się POŚWIĘCIĆ DOŚĆ DUŻO UWAGI TEJ BEZNADZIEI, DOPUSZCZAĆ DO GŁOSU NAJGORSZE MYŚLI, STWORZYĆ W SOBIE PRZESTRZEŃ W KTÓREJ NAWET (I CHYBA PRZEDE WSZYSTKIM) TA MYŚL O WIECZNYM ZAPRZEPASZCZENIU SZANSY, TEN NAJCZARNIEJSZY SCENARIUSZ ZYSKAŁBY AKCEPTACJĘ.

Przez akceptację, nie mam na myśli poddania się. Mam na myśli to że nie zmienisz tego, czego nie akceptujesz.

"Nie stawiajcie oporu złemu"

Tak więc właściwa droga wiedzie przez akceptację myśli i uczuć. Jeśli ma się takie jak przy schizofrenii, to z takimi trzeba "pracować". Czy kiedykolwiek odczułaś to niebezpieczeństwo wiecznego piekła Nino? Z tego co piszesz chyba nie, skoro w nie nie wierzysz. To mam na myśli mówiąc o empatii i nie jest to przytyk czy licytowanie się z mojej strony kto ma więcej współczucia. Ta empatia o której mówię nie ma nic wspólnego z "głaskaniem po główce". Nie jest też dziarskim dodawaniem otuchy, zachęcaniem czy braterskim opieprzeniem "Nie jest tak źle jak mówisz. Weź się do roboty!" To dwie strony tego samego medalu. To o czym mówię to bardziej zrozumienie.

[freelaw]

Pochylić się nad najgorszą z wyobrażalnych możliwości, o to mi chodzi. Nie przesądzać z góry niczego. U Osho znalazłem tylko poruszenie tematu. Myślę sam. Czemu wzdragać się od razu na taką możliwość (złamany kręgosłup)? W pewnym sensie to zrozumiałe samo przez się, ale co pomoże człowiekowi dręczonemu przez taką myśl uciekanie? Im bardziej walczysz z demonem, tym większą dajesz mu siłę, nie tak?

Wysłuchać tych jęków. To z listu pożegnalnego Stachury napisanego bezpośrednio przed samobójstwem:

Umieram (...)

bo trupem jest wszelkie ciało
bo ciężkie, straszne i nie do zniesienia
za możliwość przemienienia
za nieszczęście ludzi i moje własne, które dźwigam na sobie
i w sobie
bo to wszystko wygląda, że snem jest tylko, koszmarem
bo to wszystko wygląda, że nieprawdą jest
bo to wszystko wygląda, że absurdem jest
bo wszystko tu niszczeje, gnije i nie masz tu nic trwałego
poza tęsknotą za trwałością
bo już nie jestem z tego świata i może nigdy z niego nie byłem
bo wygląda, że nie ma tu dla mnie żadnego ratunku
bo już nie potrafię kochać ziemską miłością
bo noli me tangere
bo jestem bardzo zmęczony, nieopisanie wycieńczony
bo już wycierpiałem
bo już zostałem, choć to się działo w obłędzie, najdosłowniej
i najcieleśniej ukrzyżowany i jakże bardzo
i realnie mnie to bolało
bo chciałem zbawić od wszelkiego złego ludzi wszystkich
i świat cały i jeżeli się tak nie stało, to winy mojej w tym
nie umiem znaleźć
bo wygląda, że już nic tu po mnie
bo nie czuję się oszukany, co by mi pozwoliło raczej trwać
niż umierać; trwać i szukać winnego, może w sobie;
ale nie czuję się oszukany
bo kto może trwać w tym świecie - niechaj trwa i ja mu życzę
zdrowia, a kiedy przyjdzie mu umierać - niechaj śmierć
ma lekką
bo co do mnie, to idę do ciebie Ojcze pastewny
żeby może wreszcie znaleźć uspokojenie,
zasłużone jak mniemam, zasłużone jak mniemam,
bo nawet obłęd nie został mi zaoszczędzony
bo wszystko mnie boli straszliwie
[...]
bo duszę się w tej klatce
bo samotna jest dusza moja aż do śmierci
bo kończy się w porę ostatni papier(...)

Nie popieram tego, co zrobił. Czy on zaakceptował swój stan? Myślę że nie. On go właśnie nie akceptował. Nie o to chodzi żeby szamotać się w panice, ale żeby dać swoim uczuciom, myślom, podejrzeniom mówić. Czasem może potrzeba na to dużo czasu. Mam wrażenie, że może on go sobie nie dał.
Nie oszukiwać siebie że ma się pewność co do tego że wszystko skończy się dobrze. Ani nie przesądzać że już nie ma szans. Myślę że dopiero wtedy można ewentualnie działać dalej.

[freelaw]

[11ksiezyc]

chcesz cos od czlowieka, ktorym przez cale zycie niezbywalnie jestes, to szanuj go i kochaj, sprobuj zrozumiec, obserwuj i nie oceniaj
czy moze byc cos bardziej oczywistego?
_________________
za szybko jest cierpieniem i za wolno jest cierpieniem
bawmy sie dobrze zanim dojdziemy

[freelaw]

[freelaw]

[Reklama]