smierc

[cube]

Schizofrenia to termin, który praktycznie już wychodzi z terminologii psychiatrycznej. Właściwym zwrotem stosowanym w tejże gałęzi medycyny zaczyna być psychoza. Jednak schizofrenia, jako określenie, które na tyle utarło się w świadomości powszedniej i niestety, ze względu na jej negatywne konotacje, i bardzo częste skojarzenia z osobami, które nie potrafią funkcjonować w społeczeństwie, które mogą stanowić dla niego zagrożenie i które się powinno od niego izolować, a które również jest nadal nieszczęśliwie stosowane przez psychiatrów podczas wystawiania diagnoz jako termin medyczny, powinno już odejść do lamusa. Taki czas nadszedł. podobny los spotkał kiedyś pewne określenia jakie stosowano przy wystawianiu diagnoz na choroby umysłowe. Dziś już żaden lekarz nie wystawia diagnozy typu debil, kretyn czy idiota, które kiedyś funkcjonowały w medycynie, a które
w języku potocznym przyjęły całkiem innego znaczenia. Zostawmy więc nieszczęsną schizofrenią i zajmijmy się bardziej adekwatnym zwrotem, jakim jest psychoza.

Termin psychoza, który zaczyna być coraz częściej stosowany przez lekarzy psychiatrii oznacza właściwie powiedziawszy różnego rodzaju zaburzenia natury psychicznej. I tak, dzielimy psychozy na schizofreniczne (stąd schizofrenia) i cyklofreniczne.
Psychozy schizofreniczne dotyczą szeregu zaburzeń związanych z niewłaściwym w rozumieniu psychiatrii postrzeganiem i interpretowaniem rzeczywistości. Zalicza się do tych zaburzeń takie, jak różne omamy, halucynacje czy widzenie rzeczy lub osób, które nie są dostrzegane przez ogół społeczeństwa uznawanego za zdrowe. Wszelkie odchylenia od tzw. normy są uważane za przejaw chorobowy i w taki sam sposób są traktowane. Tu użyłem równie niezbyt szczęśliwego określenia, jakim jest choroba. Psychozę moim zdaniem, a także zdaniem niektórych lekarzy, powinno się uznawać nie tyle za chorobę, co za pewnego rodzaju przeżycie czy doświadczenie. Można wtedy mówić o przeżyciu schizoidalnym czy doświadczeniu schizoidalnym, np. takim, które powstaje czy zachodzi po użyciu narkotyków. Co jednak z osobami, które na co dzień na przestrzeni nawet całego swojego życia dostrzegają przejawy istnień niedostrzegalne przez pozostałych, tzw. normalnych ludzi? Czy powinny być one uważane za osoby chore?
I sam termin choroba, który utarł się w przypadku chorób psychicznych, czyli naszej nieszczęsnej schizofrenii, jako coś ciągłego i uważanego przez większość za nieuleczalnego
w istocie przybiera inny wymiar, gdyż faktycznie powinniśmy ją rozumieć bardziej jako chorobę typu grypa, która jest zjawiskiem incydentalnym i przejściowym.
Choroba taka pojawia się jako pewien epizod w naszym życiu, po czym najczęściej sama zanika. Wyjątkiem jest tu psychoza rezydualna, której objawy utrzymują się w dłuższym okresie czasu, nawet mimo intensywnego leczenia.
Drugim rodzajem psychoz będą psychozy z kręgu cyklofrenicznych, które charakteryzują się obniżeniem nastroju i zaburzeniami w środowisku emocjonalnym. Do tego typu psychoz
możemy zaliczyć wszelkie depresje czy próby popełniania samobójstwa. Psychozy takie leczy się również farmakologicznie, jednak środkami nieco innego typu.

Pytanie, które chciałbym zadać na koniec wraca nas do kręgu psychoz schizofrenicznych. Jakie mamy bowiem prawo uważać, że inna niż przyjęta przez ogół interpretacja rzeczywistości czy też jej postrzeganie powinny być uważane za jednostkę chorobową, a co za tym idzie leczoną? Czyż nie każdy z nas ma prawo do własnego światopoglądu i własnej interpretacji rzeczywistości? Kto w takim razie jest zdrowy, a kto chory?
Dla psychiatrii z tym momencie wyznacznikiem choroby jest udane bądź nie funkcjonowanie w społeczeństwie. Jeśli nasza interpretacja lub odmienne postrzeganie rzeczywistości utrudnia nam bądź innym funkcjonowanie w społeczeństwie i jako społeczeństwo, wtedy warto zastanowić się, czy nie zwrócić się po pomoc. Gdy problemem staje się codzienne życie, a każda, nawet najdrobniejsza sprawa wydaje się nas przerażać, warto wtedy zadać sobie pytanie, czy aby na pewno ta obrana przez nas interpretacja rzeczywistości się sprawdza i czy czasem za bardzo nie odlecieliśmy od ziemi.
Leczenie w takim wypadku nie jest jedynym sposobem na ściągnięcie nas na ziemię. Duże znaczenie ma też jak tą naszą interpretację rzeczywistości czy jej postrzeganie rozumiemy, na ile potrafimy je ze spokojem przyjąć i wytłumaczyć sobie nie sami sobie, ale poprzez narzędzia udostępniane nam przez innych. Takich narzędzi udzielają nam chociażby takie nauki jak współczesna fizyka, czy te z kręgu ezoterycznych.
Coraz większą popularność wydaje się zyskiwać np. teoria fizyki współczesnej dotycząca światów czy rzeczywistości równoległych, do których możemy mieć dostęp np. dzięki narkotykom. Również twierdzenia ezoteryczne są sensowne i zdają się tchnąć spokojem i opanowaniem w osoby, które je przyjmują i akceptują.

Czego tu się w takim razie bać? Myślę, że zamiast lekarzy i samego zjawiska, jakim jest psychoza, to przede wszystkim ignorancji.

[Reklama]

[11ksiezyc]

zwiezle i na temat, brawo Cube

by nie spamowac, troche odniose sie u siebie
_________________
za szybko jest cierpieniem i za wolno jest cierpieniem
bawmy sie dobrze zanim dojdziemy

[Nina2]

Tja, dawno to rozwiązałam: praktycznie, w realu, jedynym kryterium normalności jest posiadanie własnych pieniędzy. Gdy je masz, robisz co chcesz i wolno ci – najwyżej powiedzą, żeś oryginalny. Gdy nie masz (bo nie potrafisz zarobić i musisz zawracać głowę innym ) – tos wariat. I współczujące społeczeństwo przydzieli groszowa rente.
Poglądy możesz mieć dowolne, wizje, halucynacje czy słyszenie głosów tez. Sama je mam każdej nocy, gdy spie a jak zaćpam to jeszcze lepsze. Tylko ze ja nie latam z tym do psychiatry.
Problem głębiej, a tamto to tylko objawy. Czy w swoim centrum jesteś szczęśliwy, ufasz sobie i masz pewność ze to wszystko się wspaniale skończy, czy tez masz paranoje, jesteś chory z przerażenia i widzisz przyszłość apokaliptycznie (jak teraz Neuro).
To w centrum własnej świadomości trzeba odkryć Boga czy słońce czy Brahmana czy jak to zwal.
To na tym polega oświecenie.
Porównajmy to do wznoszenia się samolotu z ziemi. Najpierw widzimy jak wszyscy, stojąc na ziemi. Potem może się trafić pasmo chmur burzowych – tam ciemno, szaleją przerażenia. Tam można popaść w paranoje. Lecz wyżej świeci wspaniale słońce jak w marcu w Zakopanem. A czarne w trakcie ich przekraczania burzowe chmury tez z góry, po ich przebyciu, sa śnieżnobiałymi barankami.

[cube]

myśle że nie odróżniasz objawów typowych janowej "ciemnej nocy" od urojeń psychotycznych

[Nina2]

Nie wiem, co to sa „urojenia psychotyczne”. I Janowej „ciemnej nocy” nie pamiętam. Zdarzają mi się jeszcze krótkie wpadnięcia w samsare, ale zaraz się przyłapuje, ze pewnie musze być chora i mam już masę wypróbowanych sposobów na przypomnienie tego bezwarunkowego szczęścia..
Prawdopodobnie przykre „urojenia psychotyczne” sa związane ze strachem (paranoja) dotyczących ‘małego ego’ czyli przyszłości MOJEGO ciała, MOICH osobistych losów itp. (Ale te – zależą od MOJEJ karmy.)

[cube]

Urojenia psychotyczne to po prostu urojenia dotyczące np. funkcjonowania rzeczywistości lub inne urojenia, np. takie że jesteś śledzona przez kogoś lub że ktoś chce Tobie zaszkodzic, mimo, że faktycznie nic takiego się nie dzieje. Swoja ostatnie urojenia opisałem w poście "Fragile".

Janowa "ciemna noc" to od św. Jana od Krzyża. Chodzi o zagubienie duszy w czasie gruntownego oczyszczania podświadomości. To także stany depresyjne, stany bezsensu, głębokie oczyszczenia.

[freelaw]

[Nina2]

[Reklama]