smierc

[Nina2]

Aha. Znaczy, że te studia robisz "na przekór" rodzinie, żeby sobie coś udowodnić, dla papierka. Bo ich treść Cię nie bardzo interesuje (takie studia czy inne). Tylko że lepiej usytuowani dawali wyższe wykształcenie potomstwu, więc ty też takie chcesz.
Mnie posłano, jak do szkoły, ale nie czułam zapału do akurat obliczania obwodów elektrycznych (choć abstrakcyjna matematyka była ciekawa). No i nie wyobrażałam sobie pracy "pod dachem", w biurze, stale na tym samym miejscu i stanowisku. Chciałam poznać wszystko.
Po studiach – zmieniałam prace co 5 lat (w Polsce), na wyjeździe jeszcze częściej. Byle nie wpaść w rutynę, co nowe to ciekawe.
(LOL, moja siostra tak zmieniała mężów.)

[Reklama]

[Nina2]

Pamiętam inną gościnę: tknięta tym samym współczuciem, w pewien deszczowy wieczór zaprosiłam do siebie bezdomnego żebraka, z tych zawodowych, z psami, bo marzł w przechodniej bramie.
No, znałam go już wcześniej, wiedziałam, że fajni ludzie. Był w grupie angielskiej tych zawodowych żebraków czy dealerów, co włóczą się z psami po całym świecie ("Kerala"-Peter dotarł nawet do Indii.)
"Mieliśmy wspólnego dealera", lecz byłam w tych czasach w poglądach jeszcze "très bourgeoise": jakieś "żebraka się do domu nie zaprasza. Osiedleni boją się nomadów, Cyganów i innych przechodnich."
Przyjął zaproszenie z radością, spytał tylko, czy może z kolegą. Zgodziłam się, myśląc, że tak będzie bardziej pewien siebie. I ładnie, że chce się podzielić.
- Ciepły nocleg pod dachem, w mieszkaniu! Gratka!
Miałam wtedy jakieś 20 m² przy Bastylii (Paris XI). Po drodze kupiliśmy jedzenie i piwo. W domu okazało się, że w zamkniętym pomieszczeniu ich ubranka zbyt intensywnie pachną.
Zaproponowałam: niech każdy po kolei się wykąpie (w domu był prysznic) a ja w tym czasie wyskoczę z ich ciuchami do samoobsługowej pralni naprzeciwko. W dwie godziny wszystko będzie suche i czyste. Tak zrobiliśmy. Potem podałam jedzenie, z całym ceremoniałem. Przy świecach, kadzidełka były też zapalone, traktowałam z szacunkiem jak wędrownych joginów (których symbolizowali).
Nazajutrz, gdy się wyspali i dziękowali za gościnę, jeden zapytał, co sobie za to życzę.
- Dobrej karmy!
- Już ją masz – odparł.
I rzeczywiście. W tydzień później poznałam Gérarda i po miesiącu miałam energicznego wesołego męża, 10-letniego synka (w którym od razu się zakochałam) i jeszcze dwójkę jego młodszego rodzeństwa, teściową, co mnie witała najmilszym uśmiechem, był cały klan rodzinny, różni wujkowie i ciotki, był dom od piwnic do strychu i różne zwierzęta: psy, koty, tchórzofretek...
Ziemskie szczęście w wyobrażeniu bezdomnych.

A co mi ta "dobra akcja" przyniesie?

[11ksiezyc]

[Nina2]

Zresztą – o co chodzi? Ja – wypuściłam w świat jedną dobrą akcję. On tak samo "gra z karmą", choć może na razie mniej świadomie. Też będzie "musiał" komuś udzielić gościny.
A w końcu wszystko wróci do mnie.

[Nina2]

[11ksiezyc]

[Nina2]

[Nina2]

Zasypiam w łożu Gérarda, pies w nogach (normalnie, gdy mnie nie ma, zajmuje moją połowę), kotka nad głową zasłania Gérardowi telewizor.
- Wszystkie twoje zwierzęta są przy tobie – mówię.
- Istna Arka Noego – śmieje się Gérard.
Już zasypiam, gdy nagle tratuje mnie 30 kg psa.
- Co się dzieje?
- Ma swoje 5 minut szaleństwa. Goni kota. To dlatego ze stołu czasem jest wszystko zmiecione.
- Va faire chier le chat! – wyrzuca ją Gérard.

[Nina2]

Przy kolacji z Gérardem odkleił mi się mostek. 5 minut później, krając lody, nóż się nie złamał, lecz odkleił się od rączki.
Myślę: dwa razy to samo, ani chybi – jakieś uprzedzenie. Zęby = członek rodziny, lecz sztuczne, a więc tylko przyszywany. Nóż = mężczyzna. Czyli "kuzyn" się odklei? Znajdzie sobie inne miejsce? Inną niszę co do spania i utrzymania?
Dzwonię jeszcze do jego "ciotki" czarownicy.
- Czy dobrze interpretuję?
- Nie. Ktoś pani źle życzy.
- Nie mam wrogów...
- Nie szkodzi. Ludzka zawiść wystarczy. Proszę niczego nie mówić, co się u pani dzieje, nawet najbliższej przyjaciółce.

[11ksiezyc]

hahahah
ja wiem, ze jak zobacze w lazience wija, to nastepnego dnia przyjdzie byly wspollokator w odwiedziny do obecnego
a duze pajaki ostrzegaja przed klopotami i przykrymi wydazeniami
_________________
za szybko jest cierpieniem i za wolno jest cierpieniem
bawmy sie dobrze zanim dojdziemy

[Nina2]

Przeżyliśmy. Potop w Normandii, gdzie lało na łeb bez przerwy. My w ciepłej chatce, ze zwierzętami obok, bawimy się w Arkę Noego. Na zewnatrz mokro – samochód się ślizga i utknął – przenosimy co nieco (ja swoją torbę i kota), po czym Gérard wyprowadza mniejszy traktor, podczepia wóz i holuje. Ja za kierownicą. Katastrofa! Nie znam wozu, pedały za daleko, lina za krótka – gdzie trzeba, mam pomóc na pierwszym biegu, ale nie widzę dobrze, boję się wpaść na traktor i silnik mi stale gaśnie. W końcu się udało, ale co ja przeżyłam!
Kotka całą drogę protestuje melodyjnym altem, że podróże samochodem to nie dla niej. Za Aumale ją wypuszczamy, zwiedza samochód i znowu chowa się w domku. Po przyjeździe chowa się pod szafę i wychodzi dopiero w nocy. Że zapomniałam jej kocyka, chcę wziąć wysłanie z kociego domku. A tam coś grzechocze. Wytrząsam – kocia kupka, już stara i zaschnięta. Domek sama umyłam i wyścieliłam przed miesiącem, na pewno był czysty. Ale podobno kotka swojego domku nie lubi – więc musiała specjalnie w nim nabrudzić. A dziś rano Gérard nie patrząc, złapał ją, wepchnął do domku i zamknął. Miała powodu do protestów. Ale też sama sobie winna. Zły to ptak, co kala własne gniazdo czy kot, co brudzi we własnym domku. Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz.
Gérard dostał od klientki, u której coś robił, szczyt alpejskiego ogródka, jak łopatą ścięty.
- O, to joubarbe (sempervivum) największe, w najlepszym gatunku. We Francji nazywają je "broda Jowisza "(Jupitera boga gromu) i sadzą na strzechach domów, gdzie chroni przed piorunem. Ślad po Rzymianach.
To drugie badziewie, białe, kaktusopodobne, nie znam nazwy.
I dwa dni mam upierdol z urządzaniem skalnego ogródka. Zbieram z pola dwa wiadra krzemieni wielkich jak głowa dziecka, piach jest, obsadzam jak umiem, a po wszystkim Gérard komentuje:
- Wygląda jak grób, jeszcze tylko krzyż zatknij.
Fakt. Kamienie coś nie takie. Przysypuję je piachem, wtykam jakieś niskopienne badziewie, parę kwitnących poziomek i jest może trochę lepiej.
Gérard w tym czasie przywiózł przyczepę drzewa i przeźroczystych płyt z plastiku i na płytach chodnika przed domkiem buduje oszkloną werandę. Będzie kilkanaście wygodnych m² więcej. I miejsce na moje kwiaty w doniczkach. (I znowu trzeba było holować traktorem pod górę osobno samochód i osobno przyczepę.)
Ja – na przyszły raz – mam przyciąć żywopłot ( i spalić od razu, razem ze starym drzewem), okopać truskawki, zasiać co tam sobie chcę. Zawsze jest pełno wspaniałej roboty.

- Pasuje ci ten kaszkiecik, dobrze w nim wyglądasz.
- A boty? (Kalosze nr 46, bo swoje, nr 42, pożyczył mi.)
- Jak prawdziwy rolnik.
- Czy to obelga?

- Zdejm to – Gérard wskazuje na mój ortalion, co zaraz przemaka. – Przymierz raczej to – i wyciąga z szafy jaskrawożółtą kapotę, jaką używają chyba na morzu podczas sztormów – to nie przemoknie.

[Nina2]

Przeżyliśmy jeszcze (prawie) wypadek na autostradzie. Gérard tłumaczył się, że to "niedzielny kierowca" zajechał mu drogę, ale to ja podniosłam krzyk, że za chwilę wjedziemy w jego bagażnik – Gérard czegoś szukał i nie dowidział, a powinien, wina byłaby jego. Na szczęście hamulce były mocne.

Za tydzień znów się wybieramy (radio zapowiadało koniec deszczów i przejaśnienia). Kotka odmawia podróży – na podejrzane zamieszanie w domu o 5-tej rano wymyka się przez okno i odmawia powrotu. Zostawiamy jej podwójną porcję canigou i jedziemy bez niej.
Kotka miała rację : znowu leje (może trochę mniej) ale wilgotno, zimno, pełno błota... Pół dnia nie potrafię rozpalić swojego ulubionego ognia. Nazajutrz Gérard pali wysoko u siebie wszystkie plastiki i śmiecie (nalegałam, by odstawić do décheterie).
- To grzech ekologiczny. Spójrz, jaki czarny dym, zepsułeś powietrze.
- A w décheterie to jak? Też palą.
- Ale z pochłaniaczami dymu, czy z filtrami dymu, by okolicy nie zatruć.
- Mylisz się. Jest jedna w Villiers St Paul (gdzie mieszka jego patron) – tam w obrębie kilometra trzymanie krów jest niewskazane. Tzn nie było wypadku choroby, jednak krowy rolnikom odradzono.
- Skąd ta wiadomość?
Gérard się unosi gniewem: - Znowu ci idioci ekolo!
Kotka była mądrzejsza ode mnie: padam ze zmęczenia. Zimno, niewygodnie, kupiłam sobie kalosze, lecz mimo wełnianych skarpet i podeszwy z kartonu – nogi lodowate. Życie rolnika (czy pionierów z Far West) to chyba nie dla mnie.
Ale – ciekawie! I widok genialny. A gdy podejść 50 m dalej do końca drogi – widać morze.
Dostałam w Paryżu na Pont Neuf anżelikę (Archangelica Officinalis). Nie w Wilmorin (najlepsza firma, ale w poniedziałki zamknięte) ale w jednym ze sklepów w ciągu, piękny ukorzeniony okaz, za 5 euro. Na doniczce pisze: produkt z Polski. Z triumfem zadadzam pod złotokapem, otaczam torfem, podlewam obficie. Urośnie na 2 metry.
Gérard jest zaciekawiony : - To się je?
- Łodygi, w cukrze, przepyszne. Najszlachetniejsza z baldaszków, roślina Ducha Świętego. "Usuwa demony z umysłu" i leczy kaca (sprawdzone), także zatrucie nikotynowe. Paracelsusowi przyśnił się archanioł Gabriel i objawił, że ta roślina uchroni go przed dżumą – i też się sprawdziło!
Dokupujemy po drodze sadzonki ogórków, bakłażanów (to Gérard). Ja wybieram doniczkę estragonu i nasiona kwiatów.
- Nie lubię.
- To po co wziąłeś? Ale trzeba mieć po 1 egzemplarzu ze wszystkich – chcę prywatny ogród botaniczny.
Ale dość kupowania. "Po co płacić, skoro jest za darmo?" – mówimy sobie. Resztę się dostanie z wymiany, w prezencie, czy uszczknie gdzieś odnóżkę... A mimo to ja znowu dziś trafiłam w Auchanie doniczkę z polskim koperkiem i z tymiankiem. (Bo tanio! Bo okazja!) Koperek miałam kiedyś w ogródku w Neuilly-Plaisance – i jeden dzień na słońcu wystarczył, by spalić roślinkę. Widziałam go potem w ogrodach Thierry'ego, ale tam był siany wśród wysokich roślin, co go chroniły przed słońcem. A tu rzadki, za to wszędzie jest koper włoski, wysoki na trzy metry, o liściach sztywnych i bulwach słodkich. Zakupiony tymianek też pachnie ślicznie, ale niezbyt podobny do polskiej polnej macierzanki (podobno jest wiele gatunków).
Gérard też ostatnio wziął 10 pomidorów (bo okazja, tanio!), choć się zarzekał że tego nie chce, bo trzeba być na miejscu i podlewać często, susza je wypali.
Ale oboje lubimy własne pomidory.
A fiołków z Meaux, ciemnych i bardzo pachnących, przecież nie znajdę w żadnej kwiaciarni. To trzeba mi samej znaleźć, przesadzić, rozmnożyć. Już przekwitły, lecz pamiętam, gdzie rosły, gdzie ich było najwięcej.

Ale nie nadaję się do ciężkich prac na roli. Z trudem posadziłam parę roślinek i okopałam truskawki. Sił brak najwyraźniej, kondycja żadna, czy to już wiek nie taki? Mam pełno pomysłów, lecz gorzej z ich realizacją. A Gérard, trzy lata młodszy, pracuje jak olbrzym. Robi wszystko – a ja, jak chcę, mogę się bawić moimi kwiatkami...
Zbudował sobie chatkę – marzenie mężczyzny: pełno narzędzi, żelastwa, hangar na traktory. Że podjazd za stromy w deszczu dla samochodu, myśli go sprzedać, także furgon (bo za dużo pali) i kupić 4x4. "Nie będę wtedy płacił dwóch ubezpieczeń." Wszystko przemyślał.
Tylko niewygodnie w jego miejscu kobietom. Padam ze zmęczenia i z niewyspania (ja nie zrywam się u siebie o 5:30).
- Odpocznij.
Ale jak? Gdy nad głową wyje z radia ulubiona audycja Gérarda, przed domkiem terkoce groupe electrogène (to aby mieć prąd do światła, radia, TV i lodówki), na łożu pies opiera zabłocone łapy na mój biały sweterek... O, cholera! To kotka była rozsądniejsza ode mnie i wyjazdu stanowczo odmówiła. (Ależ się będzie z nas śmiała, gdy wrócimy.)
Pierwsze nieporozumienia.
Gdy się umieści razem psa z kotem, obojgu niewygodnie.
Gérard żyje w hałasie – radio lub telewizja bez przerwy, ja u siebie w ciszy, bez radia ani TV, i tylko rzadko jakąś muzykę przez internet.
"Moje myśli są ciekawsze niż idiotyzmy tych z Grosses têtes" – myślę.
"- Ja nie żyję w świecie/ w akwarium złotej rybki!" – burczy Gérard.

[Nina2]

Tu był wstyd. Nie przyznam się rodzinie, że wróciłam do Gérarda. 10 lat temu prosiłam, by pomogli się od niego oderwać – i w końcu wyszłam jak stałam, z jedną torbą jak na autostop. Ale nie żałowałam – razem się zagryzaliśmy. (Tylko kochałam go – więc było mi smutno.)

[Nina2]

Tam było BRUDNO! Gdy przyszłam pierwszy raz, myślałam, że dom dawno wymarły. Uciekłam przerażona, nie zostałam na noc (choć miło, że zaproponował). W czarnych oknach czarne firany, i cuchnie psim gównem. Myślałam, że Gérard, "przez Boga i ludzi zapomniany", ciężkiej depresji dostał (jak ja bym dostała w takich warunkach). Na szczęście ma zwierzęta, rozmawia z psem jak z człowiekiem. Puszysta kotka też domaga się pieszczot. A on, w takich warunkach, mi mówi, że życie jest piękne! Więc tego brudu – nie zauważa? Jemu to nie przeszkadza?
Kupiłam środki czyszczące, w niedzielę wielkanocną myłam 4 okna (przymknąwszy okiennice, żeby nie było widać). Firany musiały dwa razy przejść przez pralkę. Ze słońcem zrobiło się trochę weselej. Podłogi umył Gérard, i chlorem wywabił psie zapachy. Na szczęście pralka działa, suszarka i prysznic też jest.
Pościel jest czysta, każdy tam co dzień się kąpał i ubrania wrzucał do pralki. (Raczej na podłodze w łazience i pralka tam pracowała na okrągło.) Ale nikt nie umiał po sobie posprzątać, odłożyć cokolwiek na miejsce, nawet zakręcić tubki pasty do zębów. A jakie awantury codzienne kto ma pozmywać, nakryć stół do wspólnego posiłku, wyjść z psami (lub sprzątnąć po nich, jeżeli za późno). Przekraczało mnie to i w końcu uciekłam.

[Nina2]

Różnica KASTY. Z mieszkania z Hindusami wiem, że im wyższa kasta, tym czystość domu i posiłków lepsza, tym większy szacunek w rodzinie i przestrzeganie dawnych rytuałów – a tu było BRUDNO! Robiłam co mogłam, padałam ze zmęczenia i wstydziłam się że dom brudny a dzieci źle(?) inaczej wychowane.

Dla kobiety małżeństwo "pod włos", z kimś z niższej kasty, jest niedobre. Kobieta chce szanować swojego męża. (Tak mówią Prawa Manu sprzed 3 000 lat.) I niedobrze jest zawierać małżeństwo poza swoją kastą – inne obyczaje będą powodem konfliktów.

"Lalka" Prusa. Tam był ten sam problem. Piękna zubożała Izabela Łęcka nie wyjdzie za bogatego kupca Wokulskiego. Mezalians. On też ze zubożałej szlachty, ale pracując jako subiekt i parając się handlem – stracił kastę! Te same przesądy co w Indiach.
Przecież ubogie szlachcianki szły do klasztoru z braku posagu – ale nigdy za chłopa! Utrata kasty i statusu społecznego – czyli śmierć społeczna! Istniały dwie Polski: szlachecka i chłopska – o czym nas w PRL-u tendencyjnie nie uczono. Niemniej pamięć w społeczeństwie została i ten podział jest nadal aktualny.
A mnie przecież w dzieciństwie babcia wychowywała – która sama skończyła Institut dla Błagorodnych Diewic, założony przez carycę Katarzynę II w Petersburgu... Wyniesione z domu przesądy? A i mnie do liceum wysłano, zgodnie z moją kastą, do Sacré-Coeur – dla dziewczynek z dobrych domów. I były tam dziewczynki z rodzicami na stanowiskach i snobowały kilka dochodzących miejscowych córek chłopskich z czerwoną cerą, grubymi łapami od pracy, a bez polotu umysłów.

Więc ten zakaz pracy fizycznej, co zaobserwowałam u "kuzyna" (choć praca u Thierrego przy ziołach aż taka fizyczna nie była?), a także wcześniej, u Słońca, gdy skończył się PRL-owski mecenat teatrów – wynikał z pragnienia "zachowania kasty"?
A rzecz sama może być nawet w słowach nie uświadomiona. Niemniej reagujemy zgodnie z zaprogramowaniami naszego środowiska.

Rodzice "Białej Moniki" – matka była lekarką na wsi, co wyszła za budowlańca. Mówiła gwarą czy z akcentem chłopskim – i uważano, że "straciła kastę". (Tata był straszny – wymagał obsługi przy stole jak w rodzinie chłopskiej. Choć robotny – zamiast dać się utrzymać i spokojnie zwiedzać Paryż, znalazł "swoich", zarobił na jakiejś budowie i kupił używany samochód – symbol dostatku w Polsce. Po czym, widząc wysokość cła – zostawił go córce – niby że dobry ojciec. Monika, co nie miała ani prawa jazdy, ani parkingu, co w Paryżu ważne – podarowała go kochankowi natychmiast. )

I ja przecież, w paryskich początkach, miałam pracę lekką, kilkugodzinną, pod dachem, w miłej atmosferze i wśród kulturalnych ludzi – ale najbardziej bolała utrata statusu, że z pani inżynier spadłam na sprzątaczkę.
Ech, to "polskie myślenie" i polskie przesądy.

[Reklama]