smierc

[Nina2]

( Wysłany: Nie Kwi 04, 2010 17:07 CM - Ram Bahadur )

[Reklama]

[freelaw]

No może jednak spróbujesz jeszcze czasem pouczyć jakiegoś "małolata" tym bardziej że ze mną naprawdę dość efektywnie ci poszło tym razem. (Nina radzi mi co zrobić z moim gniewem - jest ten temat na moim podforum, przeklejony z jej podforum) To bardzo fajne, że tak starannie i szeroko radzisz, że wkładasz w to tyle serca. Byłem na święta w domu, między innymi z tym co napisałaś w głowie rozwinę u siebie (nie miałem tam kompa, nie mogłem odp).

Heh... swoją drogą ja wyczuwam w tobie sporo gniewu, Nino. Sporo gniewu i żalu właśnie, nie bardzo wiem skąd. Ale wiem że raczej nie pali się 60 papierosów dziennie jeśli nie ma się jakiejś urazy, istotnego bólu któremu nie chce się pozwolić się zranić. Właściwie mam akurat dość podobnie jak ty. Polecam ograniczyć palenie do paczki dziennie i chodzić na spacery. I wewnętrznie spokojnie modlić się (albo medytować nad... - jak zwał tak zwał, w każdym razie to coś trochę innego niż zwykłe zastanawianie się) o odkrycie o co chodzi. Najlepsze życzenia.

[11ksiezyc]

mamy to co sobie wypracowalismy
_________________
za szybko jest cierpieniem i za wolno jest cierpieniem
bawmy sie dobrze zanim dojdziemy

[dominikdano]

Nino, a ja zalecałbym odosobnienie... od kompa i internetu na pewien czas :)
Sam staram się to robić, przynajmniej ograniczać.
Oczywiście rzuć papieroski. Są teraz niezłe zamienniki.
Odpowiednia dieta i w ogole, jak to mowią, troska o higienę życia, spacery, trochę sportu.
O medytacji nie wspominam, bo to jest dla nas konieczność!

Tu są bardzo dobre i bardzo łatwe ćwiczenia tybetańskie.
Zalecam wszystkim te rytuały, bo sam je od wielu lat robię. Genialne.
http://www.krainazdrowia.ovh.org/rytualy.htm

Pozdrawiam
ddn

[Nina2]

Hm, dziękuję wam. Porady dobre ( i jak zwykle CO a nie JAK).
Gimnastyka, spacery, nie (czy mniej) palić – tyle to sama wiem. Odłączyć się od kompa? Ale JAK? Od kiedy się do niego przykleiłam, to on mi zapewnia wszelkie rozrywki. A i "pranie mózgu" idzie na kompie też szybko jak na odosobnieniu. Nawet po tym forum widzę jak w te 3 lata zmądrzałam.
Uwaga freelawa cenna

[Nina2]

Krótko przed "wypadkiem". Co pamiętam że znaczące:

1° Rozmowy z Tomek41. Wkrótce potem dołączył na forrum. On wchodzi w te głębokie stany medytacji (dhyana) bez strachu – a mi się kojarzą z umieraniem. Pytałam jak to robi. Czy raczej – jak z nich wyjść, skoro tam nie ma "woli". Trochę mnie uspokoił.

2° Znalazłam w internecie, że już rok temu umarł Jean Pierre Schnetzler. (Jego życiorys wkleiłam, tłumaczenia fragmentu jego ostatniej książki – nadal nie.) Zasmuciło mnie to. Jeszcze jedna "stracona okazja" żeby się spotkać, skorzystać więcej. Jego "Medytacja Zen" była genialna, a przecież zapraszał, bardzo zainteresowany, gdy ja mu egzemplarz swoich opowieści z domu Thierry'ego przysłałam. Chciał całą naszą trójkę poznać. A ja – nawet dowiedziałam się dopiero po roku z internetu o jego śmierci. No, "wcięło mnie" w tego kompa zupełnie. Odcięło od reala.
A dziś, kiedy to piszę, widzę, że wtedy też zaszedł w moim życiu silny traumatyzm i to właśnie na kompie schowałam się przed realem. Gdy doszły mnie wieści, że Thierry z Charlesem się rozstali, że Filip wygryzł Charlesa (i jego dziewczynę, jak ona miała na imię? Doskonała piękność z lekką domieszką egzotyki, jak odrobinka kawy w mleku. Jak para młodych bogów się między nami przechadzali. )
Skończyły się moje pierwsze marzenia o mandali (5-Dhyani Buddów), że możemy ją zrealizować w realu.
Lecz było to tylko pierwsze podejście, nieudane.
Doszły mnie wieści, że Charles (dużo podróżuje) zakupił las w okolicy. (Cały szczyt góry, ze strumykiem, skałami i lasem. 24-letni chłopak! ) I że tam "buduje osadę dla swoich".
Tak słuszniej. Każdy samodzielny i niezależny na swoim terenie. Robi co chce.
Na razie, kilka lat temu widziałam, a to takie odludzie, że pociąg ani autobus nie dochodzi – buduje dom dla siebie, w powietrzu, na 6-ciu żywych sosnach. (Wejście chyba po linie, już nie dla mnie.) Ja mieszkałam w wynajętym w pobliskiej wsi domku z łazienką i z ogródkiem, którego czynsz był taki, jak ja tu za moje 30 m2 w bloku pod Paryżem płacę.

I tu – tej zimy czułam się tak staro i słabo, że już tylko umierać. Za długo w tym samym miejscu, a ja przecież "jogini wędrowna" nie osiadła. A tam, wśród Charlesa i jego ludzi, miałam wrażenie, że świat się dopiero zaczyna, że nadchodzą nowe czasy, nowe religie, nowi bogowie. Charles i jego koledzy. Ze wszystko, w świetle poranka, jest dopiero do zrobienia. I między nami biegały zakochane w Charlesie mądre dzieci i myśmy się z nimi bawili.
I mi, gdy raz byłam zażenowana, że oni tacy młodzi a ja wśród nich stara – powiedzieli (ale jak? Nie słowami. Uśmiech i telepatia – przecież tego nas uczył Charles) – że forma nie ma znaczenia, że next time gdy się spotkamy, ja mogę być młoda świeżo urodzona a oni już podstarzali.
A moja robota u nich to pisać, uczyć, opowiadać moje historie o bogach. Czyli to, co najlepiej umiem i lubię robić. Będę kronikarzem, ewangelistką Charla.

Lecz miało być o Schnetzlerze. Jego śmierć mnie zasmuciła. Czułam powinowactwo duchowe, "był z mojej monady" powiedziałby 11k. Podobne życiorysy, podobne myślenie, podobne zainteresowania. No cóż, wróci. On też "śluby boddhisattwy" składał.
(I akurat w rocznicę jego śmierci mój "wypadek" miałam. )

3°

[Nina2]

Wokół Charlesa! Tam była radość, lekkość, entuzjazm. I pewność, że jesteśmy właśnie w centrum i robimy to, co "najważniejsze". Każda rzecz i czynność była doskonała, jak wykonywana w głębokiej medytacji. Obecność Charlesa zmienia rzeczywistość (jak obecność Lamy Norbu na Karma-Lingu). Dorzuca ten "5-ty element" (ze stupy, która je symbolizuje): oświeconą świadomość.

A ja – choć nie rozumiem, to zauważę i wyczuję. To dlatego Charles, który "widzi" jeszcze lepiej, wybrał na Karma-Lingu mnie. Moim pierwszym pytaniem było:
- (zdziwione) "Widzisz" mnie?
- (śmiech) Oczywiście!
I długie głębokie spojrzenie w oczy i z obu stron ukłon.
Słowami niewiele.

Jednak to myśl o Charlu najbardziej rozgrzewa moje serce.

Charles wiele podróżuje. Szuka swoich? W zeszłym roku był w Brazylii. A opowiadał, że w młodości jednym z jego nauczycieli był maoryjski szaman z Nowej Zelandii, człowiek ogień. Bo spytałam, czy w swoich podróżach spotkał silniejszych od siebie.
- Tak. Ale nie w tej cywilizacji.

A gdy Charlesa nie ma w domu?
Z czytanego w dzieciństwie "Piotrusia Pana":
Gdy Peter Pana nie było na Wyspie, zwierzęta zajmowały się odchowaniem małych, Indianie (co? paśli bizony? się iskali? ), piraci się opalali...
Z przybyciem Piotrusia Pana zaczynały się najdziksze przygody.

Prawidłowo. Nam trzeba też i odpocząć. Obecność oświeconego – to jak bez przerwy na palcach chodzić. Czy nawet na puentach w baletkach. Też chcemy się podciągnąć, a to przecież męczy. Niby sami trenujemy to i owo, lecz nam ciężko a jemu wszystko spontanicznie wychodzi. A i tak nie dorównamy, bo on wiele już ma po prostu od urodzenia.

[Nina2]

A czułam się zimą tak zdechle, że nawet hasło admina do tego forum podałam. Nawet jak mnie szlag trafi, to forum niech zostanie i kontynuuje. Może się komuś przyda.

3° znaczącym dla mnie elementem były "zapowiedzi śmierci".
Ktoś nadał linka, ja poszłam po linkach dalej, wpadłam na mądry tekst australijskiego mnicha z tradycji Theravady. Przygotowałam sobie fragmenty do wklejenia.
"Wysłanników śmierci przyjąć z uśmiechem".
Czyli: spokojnie, bez paniki.

I tej nocy mnie trzasło. Przeczuwałam? Wywróżyłam? Sama sobie ściągnęłam?

Bo śmiałam się sama z siebie, że tego roku tak mi się "medytacje na temat śmierci" powiodły, że aż w szpitalu się znalazłam.

Te "medytacje na temat śmierci" (po naszemu rekolekcje) to jednak każda religia uważa za najlepszy doping na drodze duchowej. Katolikom (praktykującym! A nie tylko ze słyszenia! Jest różnica! Pływania przez korespondencję też się nie nauczysz.) zalecają odbyć je w okresie wielkopostnym.
Buddystom – pamiętać każdego dnia. Mam śliczny tekst na temat przez Geshe Nauwang Dargey. Często go sobie recytuję przed zaśnięciem, już raz go przepisałam ręcznie. Powinnam wkleić i tutaj.

[Nina2]

No więc.
Zdarzyło się to w nocy. Podczas snu. (O czym śniłam - nie pamięm.)

Do spania mam 2 miejsca. Jedno pod oknem na włochaczu z Cepelii w kolorach ognia i drugie, bardziej wygodne bo miększe to niskie łóżko z "Horizonu" za kilka euro, spodobało mi się tam w stylu indyjskim drewno. Siatkę kazałam zabrac a dałam dechy a na nie materac z gąbki, 10cm.
Oba spania są twarde i pozwalają nawet we śnie trzymać kręgosłup prosto. Już nie raz pisałam, jakie to ważne. Siedzieć jak w Zen i leżeć jak w jodze też. A twarde płaskie spanie zapewnia to automatycznie.
Pokazali mi to jeszcze Hare Krishna "prawdziwy jogin śpi na ziemi". Potem ci, co pod mostem na kartonach. Widziałam jak sypiają Luk i Charles i Bernard. W takiej pozycji zmiany stanu świadomości ze snu do jawy też zachodzą płynniej. A w warunkach skrajnych, umieranie np, wystarczy najmniejszy błąd, przekrzywienie głowy i już z przytomności wpadasz w nieświadomość.

Tymczasem obudziłam się w nocy z policzkiem na podłodze. Przekręciłam się. Błąd! Mam wrażenie, że gdybym spała prawidłowo – nie doszłoby do wypadku. Jeśli to była Kundalini – nie byoby uszkodzeń w ciele.

Obudziłam się w nocy. Bardzo bolała mnie głowa (też dla mnie nietypowe). Ból jak przy niezłym kacu. Co na to można zrobić? Najprościej – znowu zasnąć. Jak śpię to nie czuję bólu.
Rano – owszem, kac raczej minął, choć czuję się słabo i mętnie. Wstaję – i upadłam! Co jest?
Próbuję i upadam znowu. Co jest? O cholera, nie umiem chodzić! A umiałam?
Jakby ciało zapomniało. Jakby tu się cofnęło do poziomu niemowlęcia, które się tego jeszcze nie nauczyło.
Czepiając się ścian i na czworakach (umiejętność raczkowania mi została) dotarłam do toalety, wróciłam, położyłam się znowu (bo jakaś słaba byłam ) i myślę:

[Nina2]

Jeszcze nt tych "medytacji na temat śmierci" czy "NDE".
Ddn pisze, że był przerażony. Chrystus się dobrowolnie zgodził.
Ja moje "NDE" czy "wyjście z ciała" czy otwarcie ostatniego czakramu miałam w wieku 42 l., w dwa lata po oświeceniu. (Podpatrzyłam, jak u Luka działa Kundalini.) Lecz też z wewnętrzną pewnością że umieram.

Charles mi opowiadał, że jest oświecony od 14-tego roku. Był huragan na pustyni (gdzieś w USA). Stanął w wichurze i krzyknął w gwiazdy, z całym napięciem, że się zgadza umrzeć, skoro niebo tak chce (Charles niewiele wie o bogach) , ale za to niech jego matka (samobójczyni) będzie szczęśliwa.
"Rytuał" czöd. Odprawiony w realu. Nic nie wiedząc o tybetańskich rytuałach.

A można jeszcze wcześniej.
De Mello opowiada (historia autentyczna, też z USA) że sześciolatek, poproszony o oddanie krwi dla ciężko chorej siostrzyczki, poprosił (ku zdziwieniu rodziców) o czas do namysłu. Nazajutrz się zgodził. Dzieci położono w jednej sali, żeby chłopczyk widział, jak siostrzyczce wracają rumieńce. A wtedy mały zapytał doktora:
- Proszę pana, kiedy zacznę umierać?
Ten mały też szybko znajdzie oświecenie i głupio nie zmarnuje życia.
Całą noc spędził myśląc, że proszą go o oddanie życia. I zgodził się. W wieku lat 6-ciu.

Ddn, fakty w realu są drugorzędne. Najważniejsze intencje w umyśle.

[Nina2]

A propos Chrystusa:
że cuda robił już przedtem, uzdrawiał jak najpotężniejszy healer, Łazarza nawet wskrzesił z grobu – wiemy.
Ale ciało "tęczowe" czy przemienione miał dopiero po dobrowolnej śmierci i to w nim zmartwychwstał, po wodzie chodził, przez zamknięte drzwi przeniknął a w końcu wzniósł się w powietrze.
Czyli i On zdobył sobie wyższy poziom oświecenia.

My – możemy tylko domniemywać.

[dominikdano]

Mam taką intncję w umyśle by udać się na odosobnienie od internetu i Tobie też to doradzam, oczywiście z pożytkiem dla drugorzędnych faktow w realu.
Napisaliśmy tu wspolnie sporą książkę, a ja ze swojej strony już chyba wszystko co chciałem powiedzieć. Jeśli zajrzy tu ktoś zainteresowany duchowością, praktykami mistycznymi itp. to ma tu dużo informacji.
Jeszcze kilka lat temu Agrios był w internecie dość aktywny, przekazywał cenne rzeczy, ale od ponad dwoch lat nie pojawia się publicznie. To są inspirujące i stymulujące intencje :)
Cieszę się, że mogłem po latach zamieścić tu jego bardzo cenne lekcje w temacie TIPITAKA. Obserwuję licznik odsłon. Ciągle ktoś tam zagląda.


Na mnie pora.
Pozdrawiam serdecznie
ddn

[Nina2]

Może Ty. Ja właśnie dopiero zaczynam rozkminiać moje ostatnie doświadczenie. Agrios był z Theravady a nas w tantrze czy w wadżrajanie uczą, by korzystać (wyciągnąć nauki) z każdego doświadczenia.
Jak już "złożę ten bagaż" i opróżnię z niego pamięć, to może, lżejsza, przyjmę jakieś zaproszenie gdzie i ludzie ciekawi i ładniejszy pejzaż. Na razie "robię, co mam do zrobienia".

I co na (jakim?) odosobnieniu mogłabym robić – teraz?
Na odosobnieniach tak samo się pierze podświadomość jak ja tu na kompie. Gdzie różnica? Drugorzędne fakty w realu mogą poczekać. Swiat sobie poradzi beze mnie.

[Nina2]

[Nina2]

Bo w końcu (jak pisze booker) "Wszystko jest w moim umyśle".

"Ciało jest w umyśle, a mózg w ciele" (chyba Wilber).

A cały "zewnętrzny świat" ( o ile istnieje, nie stwierdzę, bo tylko sygnały czy bodźce z niego odbieram przez "sześć okien (tanka "Koło Zycia") czy bram (Agrios, Theravada) świadomości") – więc także tylko w moim umyśle.

Czyli : wszystko jest w moim umyśle.
I w nim się dzieją sprawy najważniejsze : moje intencje.

Czyli : czego należało dowieść.

[Reklama]